Artikel

De brief

Als een waakhond wacht ik elke dag bij de brievenbus. Maar het duurt en het duurt. Ik wacht op “de brief”. De brief waarin ik word opgeroepen voor het zo gewilde vaccin.

Volgende week word ik 52. Het doet geen pijn, ik ben er blij mee, dank je wel. Als ik om me heen kijk, zie dat er al vijftigers worden gevaccineerd. Wanneer ben ik dan aan de beurt? Mijn astma heb ik onder controle, ik gebruik er in elk geval geen medicatie voor. Mijn galstenen vallen helaas niet onder de categorie medische indicatie.

Ik voer een innerlijke strijd. Ik ben gezond en heb dus geen voorrang, maar ik wil ook heel graag een prik want dan kan ik weer knuffelen, aanraken en gewoon doen. Ik word er onrustig van. Geduld moet ik hebben en wachten bij de brievenbus.

Wachten is niet mijn sterkste kant. Pro-actief zijn en lééf het woord persoonlijk leiderschap, passen beter bij mij. Ik ben zelf verantwoordelijk voor mijn leven en mijn geluk. Overigens vind ik dat we allemaal verantwoordelijk zijn voor ons eigen leven en geluk. We hebben alleen niet altijd invloed op onze omgeving, zoals wanneer de brief met de oproep in de brievenbus valt. Ik moet mijn eigen ongeduld verduren. Vertragen en me realiseren dat ik geluk heb qua gezondheid en dat dit de reden is dat “de brief” nog niet in de bus ligt. Dat maakt het iets makkelijker, ook als ik kijk naar alle social posts met vaccinatiekaarten en blije foto’s. Ik ben oprecht blij voor iedereen die zijn prik heeft gehad, er niet ziek van is geworden en die alweer fijn aan het knuffelen is. Ik kijk ernaar uit om jou te zien en die heerlijke knuffel van je te mogen krijgen omdat jij al bent ingeënt. Ik kijk uit naar de brievenbus, niet meer als waakhond, maar als gedurig mens dat heel gewoon op zijn beurt wacht.

Tot gauw!

Leuk artikel? Deel en volg ons op LinkedIn, Facebook

Laten we samen iets moois
beginnen!

Heb je een vraag of wil je gewoon even sparren?
Mail naar sparren@innervida.nl
of bel ons op 010-8466404