Kleine kinderen worden groot

Ik ben al even uit de kleine kinderen en om eerlijk te zijn, ben ik daar in deze tijd niet rouwig om. Een diepe buiging voor alle werkende ouders met kleine kinderen, die nu de grenzen van de flexibiliteit opzoeken om te manoeuvreren tussen vragen van werkgevers en de soms onmogelijke vragen van de achter de laptop zittende kids.

Ik zit in een heel andere fase. De jongste en laatste telg gaat het huis verlaten. Binnen nu en twee maanden zijn mijn man en ik weer met zijn tweeën. Met weemoed denk ik terug aan de tijd dat wij nog jong en onbedorven waren. Ik was negentien toen ik het besluit nam samen te wonen, twee jaar jonger dan  mijn dochter Cecile.

Drie keer knipperen met mijn ogen en we zijn 21 jaar verder. Ik hoor haar enthousiast zeggen dat ze het appartement in Schiedam nemen. Ze is al bezig het huis virtueel in te richten en ik voel dezelfde energie van toen ik ging samenwonen. Van opbouwen en een nieuw leven dat voor je ligt. De spannende energie van het onbekende en het achterlaten van het vertrouwde, van het ouderlijk huis stukje bij beetje.

Straks geen vroegeochtendgesprekjes meer; appjes als ‘ik ga naar het dorp moet ik nog iets voor je meenemen van het kruitvat?’ Haar mooie stem als ze achteloos de sterren van de hemel zingt en de gesprekken ’s avonds tijdens het diner over de gewone dingen van het leven. Ik ga haar missen! Maar daar ben ik blij mee want het zou pas ongewoon zijn als dat niet zo was.

Lieve volwassen Cecile, geniet van deze nieuwe fase. Dat ga ik ook doen.

Column Hart van Lansingerland, 3 februari 2021