De afgelopen dagen had ik de luxe mezelf onder te dompelen in me-myself and I-time. Zeg maar de jaarlijkse Tatiana-APK. Niet alleen achterstallig onderhoud maar ook een preventie onderhoudsbeurt van vijf dagen. Dat was wel nodig na twee jaar corona-ellende.

Ik werd ondergedompeld in een geweldige omgeving in de bergen van Alicante met oprechte aandacht en warmte, yoga, therapiesessies, massages en macrobiotisch eten. Nog nooit voelde ik me zo verwend en ervoer ik de luxe van dat alles klopte en simpelweg perfect was.

Maar perfectie… bestaat dat wel? Als we grote wijsgeren moeten geloven niet. En natuurlijk weet ik dat streven naar perfectie, streven naar het onmogelijke is. Mijn reis werd juist perfect doordat ik de imperfectie kon zien. Van aan de dinertafel bellende Spaanse yogagenoten, een verkeerde vertrektijd op mijn programma waardoor ik bijna mijn vlucht miste of een turbomug die mij een nachtrust kostte. Allemaal perfecte imperfecties waardoor ik inzag hoe perfect deze reis van overdenken, nadenken en knopen doorhakken eigenlijk was.

Mijn jaarlijkse me-myself en I week is een succes. Een oprecht en intens voelbaar succes! In de taxi naar Alicante schrijf ik deze column op mijn telefoon. Waarom? Mijn weekje onderhoud is toch nog niet voorbij? Ik ben geïnspireerd geraakt, heb een hoofd vol goede ideeën, energie te over, zelfs na de wilde nacht met meneer de turbomug. Ook heb ik veel knopen doorgehakt. Daarover volgende maand wellicht meer.

En ik ben blij dat ik de luxe heb en dit kan doen. Maar ook blij dat ik terug kan naar mijn thuis. Een thuis waar de verbouwing nog steeds gaande is, maar waar el doggo Oscar, samen met man en kids bij de voordeur op mij wachten. Wat wil een mens toch meer? Dit is toch perfecter dan perfect?

Column Hart van Lansingerland 2 mei 2022