Onlangs zei Isabeau, een van mijn medewerkers, tegen mij: “Het was al afgelopen voor het begonnen was.” Dat zette me aan het denken. Wanneer begint iets eigenlijk en wanneer is het afgelopen? En heb ik dit zelf altijd wel door op dat moment?

Op kantoor hebben wij bijna allemaal collectief de app van de Weight Watchers gedownload. Waarom? Omdat die coronakilo’s er nog steeds niet af zijn.

Omdat ik moe werd van mijn eigen geklaag, ben ik gezwicht en meegegaan met team WW. Elke ochtend begin ik met een mail van mijn teamleden, veel frisse moed en zin in de dag. Elke avond denk ik waarom heb ik mijn tegoed aan punten overschreden? Het avontuur was kortom al afgelopen voordat ik er goed en wel aan begonnen was.

Gelukkig gebeurt dit niet zo met alles in mijn leven, maar als het om lijnen gaat wel. Dit zegt me ook iets anders. Soms voel ik druk van de maatschappij om iets te doen aan mijn lijf, want anders ben ik niet goed en gezond bezig. Word ik misschien wel erg ziek als ik corona krijg.

En ja, ik trek me iets aan van de wereld en ben een meester in luisteren naar anderen. Maar luister ik wel goed naar mezelf? Ben ik onder druk wel in staat om zelf te bepalen wat ik wil met mijn lijf? En kan ik dan ook kiezen voor wat ik echt wil? Accepteer ik mijzelf kortom genoeg?

Dat doe ik, en ook onder druk. Niet altijd makkelijk maar door mij steeds weer te realiseren dat de omgeving, de mensen waarmee ik werk, mijn gezin mijn spiegel zijn. Doordat ik door de ogen van mezelf de ander zie, ben ik in staat steeds weer een stukje verder te komen op de weg naar de beste versie van mezelf. En tja, dit mag op dit moment ook met een paar kilo’s meer.