De deadline voor de column is weer in zicht. Ik ga zitten en de woorden vloeien gemakkelijk uit mijn hoofd op het beeldscherm. Het onderwerp deze keer…polarisatie. Polarisatie houdt mij dagelijks bezig, ik en mijn collega’s werken er iedere dag mee. Ik wil een nuance aanbrengen in wat er gebeurt in onze samenleving.  Je leest het al…wilde. Want mijn column die je nu aan lezen bent is niet de column die ik zo rijkelijk aan mijn beeldscherm toevertrouwde.

Waarom? Omdat een aantal tegenlezers mij ten zeerste afraadde om deze column te publiceren. Het zou mij weleens in een slecht daglicht kunnen zetten. En dat zette mij aan het denken. Wat gebeurt er nu eigenlijk in onze samenleving

Ik en jij, wij en zij, mannen en vrouwen, bekende versus onbekende Nederlanders, macht en onmacht, goed en kwaad en aanklager versus beklaagde. Allemaal tegenstellingen, waarvan ik merk dat het vaak not done is er op een normale en verbindende wijze over in gesprek te gaan. Het lijkt wel of er geen ruimte meer is voor een stem die een ander geluid laat horen. Zelfs als je columnist bent!

Wat betekent vrijheid van meningsuiting, als we leven in een gepolariseerde maatschappij waarin mensen dagelijks een tegenovergestelde houding aannemen? Het lijkt erop dat we bang zijn om het perspectief van de ander te bekijken. Ik wil de ander juist ontmoeten en vanuit verbinding onderzoeken hoe iemand over bepaalde dingen denkt. Met verwondering en open blik en oordeelvrij discussiëren. Precies zoals mijn vader mij dit leerde, hard op de inhoud, en zacht op de relatie en daarmee in contact blijven met de ander. Hoe doe je dat? Door vragen te stellen. Dus voel je vrij in de komende weken als er een gedachte of een mening opkomt als iemand iets zegt waar jij anders over denkt, stel dan eerst een open, nieuwsgierige vraag en ga het gesprek aan. Dit draagt bij aan ons eigen geluk en ons leven wordt er leuker van! En je verwondert je over de ander en wellicht leer je iets over jezelf dat je nog niet wist.