Er is weer een maand voorbij en inmiddels staat in mijn huis alles op zijn kop. Niet alleen omdat onze jonge hond Oscar bijna dag en nacht ons ritme bepaalt, maar vooral omdat we ons huis grondig aan het verbouwen zijn. Terwijl ik en manlief dagelijks het huis schoonmaken nadat er door professionals hard is geklust, blijven we in ons huis wonen. Tijdelijk huren is in de huidige woningcrisis is niet echt een optie, maar al kon het wel, doen we dat ook deze keer niet. Van een grote aanbouw tot nieuwe badkamer of zolderverdieping; als gezin leefden en sliepen wij er altijd letterlijk bovenop onze verbouwingen. We maakten er ons eigen betonparty van, tussen de moeilijkste en duurste keuzes door en de onvermijdelijke tegenslagen zagen we altijd weer het zonnetje schijnen.

Ik hou sowieso erg van zonneschijn, dus als het zoals afgelopen week mooi weer is, voel ik dat ik mezelf weer oplaad. Vroeger was dat anders. Dan kon ik me ook opladen met stevig herfstweer, een inhouseverbouwing, twee kids en een jonge hond.

Nu merk ik dat het me iets meer moeite kost. Wat maakt dat het moeilijker is om keuzes te maken en waarom heb ik minder geduld soms met onze nieuwe viervoeter? Is het de leeftijd? Dat ook, maar niet alleen. Wat dan wel? Terwijl de tijd razendsnel voorbijvliegt, merk ik dat ik behoefte heb om stil te staan bij wat me beweegt. Bijvoorbeeld heel gewoon en onbezorgd leven.

Maar dat onbezorgde is op dit moment lastig. Ik bén bezorgd over de oorlog in onze achtertuin en waar dit heengaat in de wereld. Niet alleen mijn wereld is veranderd, maar mijn perceptie op de wereld ook. Maar wat ik blijf doen ondanks het feit dat ik anders naar de dingen kijk, is dagelijks de slingers ophangen. Dat is niet veranderd gelukkig. Want een dag niet gefeest is ten slotte een dag niet geleefd.